Lone Fox Dancing – Ruskin Bond

వ్యాసకర్త: సుజాతా మణిపాత్రుని

మనకి ఇప్పుడు కథలు చెప్పేవారు తక్కువయిపోయారు. మనం పిల్లలం అయిపోయి కథలు వినడానికి సిద్ధంగా ఉంటాం. కథలు, జ్ఞాపకాలూ.. కొంత చరిత్రా, కొన్ని పొరపాట్లూ, కొండలూ, జీవితాలు, రకరకాల మనుషులు. ఇవన్నీ ఇప్పుడు చాలా కొద్ది మోతాదులో ఏ క్లుప్తపరిచిన, అర్ధం కాని కథలోనో, వెబ్ సిరీస్‍లోనో చూస్తాం. అయితే, ఇప్పటి కథల్లో అమాయకత్వం కన్నా కొంచెం సంఘర్షణా, పిల్లలు ప్రస్తుతం ఎదుర్కొంటున్న ఒత్తిడీ, రక్షణ లేని జీవిత విధానాలు, జీవితపు దుర్మార్గాలు కూడా చేరిపోయాయి. వారికి జీవితంలో అందాన్నీ, సౌమ్యతనూ పరిచయం చేసే కథలు అరుదయిపోయాయి.  అందుకే పెద్ద పిల్లలు, యువతీ యువకులూ, ఇప్పటికీ కొనుక్కుని చదివే పాతవీ, కొత్తవీ రస్కిన్ బాండ్ రచనలు సుప్రసిద్ధాలు.  వరుసగా పుస్తకాలు విడుదల చేస్తూ, కొత్త తరం రచయితల కన్నా ఎక్కువ ప్రేమని పొందుతున్న బాండ్ జీవిత కథే ఈ పుస్తకం.

ఎన్నో ఏళ్ళుగా ఫలానా రచయిత, ముఖ్యంగా హిందీ మాట్లాడే అంగ్రేజ్,  కొండ దారుల్లోకి తీసుకెళ్తాడనీ, మేఘ మలహర్ లాంటి పక్కా ఇండియన్ కథలు చెప్తాడనీ ఒక అభిప్రాయం ఏర్పడిపోయాక,   చదువరి కి  ఇంక అంతా సులభమే.  ఎన్నెన్నో కథలు. తన చిన్నప్పటివి, ఇప్పటివి, ఒకప్పటివి, అన్నీ తన కథలే. తన కన్నా గత కాలానివి, విన్న నిజాలకు కల్పనలు జోడించినవి, పిల్లల కోసం రాసినవీ, పెద్దల కోసం రాసినవీ, అన్నీ బోల్డన్ని కథలు. అసలు ఈ కథలన్నీ కలిస్తే కదా మన కథ – అనిపించేలా. అవి కథలో,కబుర్లో, మనం ఆసక్తి గా ఏ మంచం చుట్టూనో మూగి, రాత్రి నిద్రపోయే వేళల్లో, తాతయ్య దగ్గరో, బామ్మల దగ్గరో – అక్కయ్యలూ, అన్నయ్యల దగ్గర విన్న కథలు గుర్తొచ్చేలా – పక్కన కూర్చోపెట్టుకుని కథలు చెప్తూంటే, ఇంత చక్కగా వినాలనిపిస్తుంది కదా. బాండ్ కథలు అలానే వుంటాయి. నిజానికి మానసిక దుర్బలత్వం ఎదుర్కొన్నప్పుడు, మనసుకి ప్రశాంతత కావాలన్నప్పుడూ, కొన్ని అభూత కల్పనలూ, బాల సాహిత్యమూ చదవడం మంచిది.  లైట్ రీడింగ్, ఆశావహ దృక్పథాన్ని పెంచేది, ఎంతో కొంత రచయిత పట్ల మనకీ, మనం అంటే రచయితకీ,  అభిమానం ఉందీ అనుకున్న రచనను  చదవడం,  నన్ను చాలా సేద తీరుస్తుంది.

ఇది రస్కిన్ బాండ్ ఆత్మ కథ. తన గురించి “రాయవోయ్ అని పట్టి పీడించిన స్నేహితుల మాటలకు లొంగి, ఇన్నాళ్ళకు నా కథ రాస్తున్నా. ఇందులో మీరు చదివేవన్నీ, నా కథల్లో ఎప్పుడో చదివేసే ఉంటారు. నేను రాసిందంతా నా జ్ఞాపకాల లోంచే, వీటిల్లో  పేర్ల మార్పే తప్ప, అవే జీవితాలుంటాయి. అయితే, కొందరు నా జీవితంలో ముఖ్యులు, నేను తప్పకుండా వారి గురించి చెప్పాలీ అనుకున్న మనుషులున్నారు. అందుకే ఇది రాస్తున్నా” అని ముందే చెప్పేస్తారు.  ఎవరి జీవితమూ పూలపానుపు కాదు. ఎవరి కష్టాలు వాళ్ళకి ఉంటాయి. వాటిని దాటి వచ్చాక, నిజానికి వృద్ధాప్యం లో అయిన వారంతా పోయి, ఉన్నవారు చెదురు ముదురయి, ఒంటరి తనం చుట్టేస్తున్న వేళ, తన జ్ఞాపకాల దన్నుతో నిలబడి,  నిత్య యవ్వనుడిగా, అంత పొడుగు ఫేన్ ఫాలోయింగ్ తో రాణిస్తున్న రచయిత రస్కిన్ బాండ్. 

“లోన్ ఫాక్స్ డాన్సింగ్” – బాండ్ రాసిన ఒక  ప్రసిద్ధ కవిత.   ఒక రాత్రి భోజనానికి రెస్టారెంట్ కు వెళ్ళి గుడ్డి వెలుతురులో దాదాపు అరణ్యాన్ని ఆనుకునున్న ఆ ఊరి రోడ్ మీద అలవాటుగా, తన కాటేజ్ కి ఒక్కడూ నడిచొస్తున్నపుడు ఒక అడవి నక్క రోడ్ మీద డాన్స్ చేస్తూండగా చూసి, రాసిన కవిత.  ఆ  పేరు (Lone Fox) తనకు తాను ఆపాదించుకుని, తన ఆత్మకథకు పెట్టుకున్న పేరు.     

బాండ్ తన చిన్నతనంలోనే విడిపోయిన తల్లిదండ్రుల పెద్ద కొడుకు. అతని కుటుంబం స్థిరం లేనిది.  వ్యక్తిత్వం రీత్యా భిన్న ధృవాలయిన తల్లీ తండ్రీ వయసు ఊపునే ప్రేమనుకుని పెళ్ళి ఊబిలో దిగాక జరిగిన ఏక్సిడెంట్‍ని నేను అనుకోవడం చాలా  కష్టం.  అయినా జీవితంలో ప్రతి మలుపుకీ కారణాలు ఊహించగలిగే, సమాధానాలు వెతుక్కునే,  ప్రతి లోటుపాటునీ స్వీకరించగలిగే, చిన్న చిన్న ఆనందాలని అనుభవించగలిగే మనస్తత్వం ఆ ‘ఏక్సిడెంట్’ తాలూకూ ప్రభావమేనేమో.  

బాల్యంలో జాం నగర్ లో తండ్రి రాజప్రసాదంలో పిల్లలు యూరోప్ వెళ్ళే ముందు ఇంగ్లీష్ నేర్పించే ఉద్యోగంలో ఉండేవాడు.  తండ్రి వయసులో పెద్ద వాడు. జెంటిల్ మేన్. అతని స్టాంపు కలెక్షన్, కొడుక్కు రాసిన ఉత్తరాలూ అపురూపం.  తరవాత ఎన్నో ఉద్యోగాలు మారినా, చివరికి రాయల్ ఏర్ ఫోర్స్ లో ఆయన చేరాకా, పిల్లల్నీ, భార్యనూ డెహ్రాడూన్ లో ఆమె తల్లి దగ్గర విడవడం.  తల్లిదండ్రుల విడాకులు, తల్లి ఒక పంజాబీ వ్యక్తి ని రెండో పెళ్ళి చేసుకోవడం, వారికి కలిగిన పిల్లలు, తండ్రి మరణం, తన చదువూ, రాతా వ్యాపకం… ఇంగ్లండు యాత్ర, అక్కడ తన పబ్లిషర్ లను కలుసుకోవడం, పదిహేడేళ్ళకే రచయిత అయ్యి, సంపాదనలో పడడం, ఇండియా వచ్చాక, ఇలస్ట్రేటెడ్ వీక్లీ లో, డెబొనైర్ లో తన వ్యాసాల ప్రచురణ, రచయితగా కుదురుకోవడం,  కేసులు, రాజకీయాలు, విస్తారమైన అనుభవాల సారాలను పీకి పాకం పెట్టి,  కథలల్లే నిపుణతతో పాటు, కాస్తో కూస్తో చరిత్ర చెప్పడం ఇదంతా.  చివరకు, ఒత్తిడి వల్ల చేసిన ఉద్యోగాలు, వాటి ద్వారా విస్తృతమైన పరిధీ, రచయిత ఎన్ని చెవులతో ఎంత హృదయం పెట్టి కళ్ళు తైరిచి తన చుట్టూ చూస్తే,  పుట్టే ఎన్ని కథలో.  వాటినే  సరళ ప్రక్రియల్లో, సులభమైన కథల్ని గా మార్చి చెప్పుకుంటూ, ఎలా తను ఇపుడు ఇలా కుదురుకున్నదీ చెప్తారు.

వ్యక్తి గత జీవితం, తల్లి మరణం, చెల్లెలి వైకల్యం, తమ్ముళ్ళ మరణం, ఆఖరికి పెళ్ళి చేసుకోకుండా మిగిలి, ఒక కుటుంబాన్ని ఎలా దత్తత తీసుకున్నదీ, ఇప్పుడు లాండౌర్ లో ఎలా సెటల్ అయిందీ చాలా హాయిగా చెప్పారు. 86 ఏళ్ళకూ ఇంకా రాస్తూనే ఉన్నారు బాండ్.  సినిమా, టెలివిజన్ సిరీస్, పుస్తకాలు, కవితలు, అన్నీ తన జ్ఞాపకాల లోంచే రాసానంటారు.

అందరి లాంటి జీవితం కాదది. చిన్న పిల్లాడిగా ఉన్నప్పుడే తండ్రి మరణం తో దాదాపు ఒంటరి జీవితమే. మొదటి స్కూల్ లో చేరటం, అక్కడి అనుభవాలు చాలా జాలి కలిగిస్తాయి.  జాం నగర్ లో తన చిన్నతనంలో తనని సాకిన కథియవార్ బీద ముస్లిం కుటుంబపు ఆయా – ఆమె మెత్తని హృదయం, తనకు గుర్తుండిపోయిన స్పర్శ – ప్రేమ, ఆమె చెప్పిన కథలు, కల్పనలు నుంచీ, ఆ కాలంనాటి అందరు రచయితల్లాగే, యుద్ధం, స్వతంత్ర పోరాటం, దేశ విభజన – ఆ తరవాత డెహ్ర డూన్ లో, షిమ్లాలలో జీవితం, దేశాన్ని విడిచి పెట్టిన విదేశీయులు, అప్పటి హిమాలయాల్లో రాజకీయ, భౌగోళిక జీవితం, అన్నీ ఏ కౄరమృగమో ఎత్తుకుపోయిన తన పెంపుడు పిల్లితో సహా.. కళ్ళకు కట్టినట్టు వర్ణిస్తారు.  

తనను తాను పెద్ద గొప్ప మనిషిని అని అహం ఏమీ లేని పసిపిల్లాడి లాంటి మనసు.  తాను అడవిలో భాగం అనీ, ఆ చెట్లలో ఓ చెట్టుననీ, ఓక్ చెట్ల మీద వాలే కాకులూ, ప్లాస్టిక్ బకెట్‍లలో పాతిన పూల చెట్లకి గుత్తులుగా పూసే పూలు, కొండల్లో తనను తాకుతూ సాంత్వన పరిచే గాలీ, అవే తన కుటుంబం అనీ తలచుకుంటూ జీవిస్తున్నాడు. లాండోర్ లో ఆ పాతగది కిటికీ లోంచీ ఈడ్చి కొట్టే చల్ల గాలి, తలుపు తెరవగానే గదిలోకి బాహాటంగా తొంగి చూసే ఆకాశం, మేఘాలూ, డూన్ లోయా, సస్వా నదీ, అస్తమించే సూర్యుడి వెండి ఆకాశం, ఒకదాన్నొకటి అలల్లా అంటుకుంటూ, విశాలంగా పరుచుకున్న పర్వత శ్రేణీ, ఇవే లోకంగా ఎన్నో ఏళ్ళుగా జీవిస్తున్న బాలుడు. 

కావడానికి ఇదో లైట్ రీడ్ – పెద్ద భావజాలాలు ఉండవు. జీవితంలో అర్ధాన్ని వెతుక్కునే ప్రయత్నం కొంచెం ఉంటుంది.  ముఖ్యంగా తాను కలిసిన వివిధ రకాల మనుషులూ, వారి జీవితాలలో వివిధ కోణాలు, వారి దగ్గర నేర్చుకున్న విలువల గురించి బాగా చెప్తారు.  తల్లిని పెళ్ళి చేసుకున్న పంజాబీ పెద్ద మనిషి మొదటి భార్య “బీబీ జీ”, ఆమె దృఢ వ్యక్తిత్వం, తల్లిలా తన కడుపు నింపిన ఆమె ఆదరణా,  ఒంటి చేత్తో ఆమె నెట్టుకొచ్చిన వ్యాపారం, జీవితం, అసలు వీరిద్దరి అనుబంధం, ఆశ్చర్యం కలిగిస్తాయి. తనను ప్రేమగా ఆదరించిన ప్రతి వ్యక్తీ, ఆదరించని వారూ, వ్యతిరేకులూ, ఇష్టులూ, ప్రేమించిన అమ్మాయి, తోటి పిల్లలూ, తాను వారిలో ఒకడైపోయేంతగా ఆదరించి, తన జీవితం తో మమేకమైపోయిన భారతీయ, ఆంగ్లేయ స్నేహితులూ,  తను చదివిన పుస్తకాలు,  విన్న పాటలూ, అన్నీ కేవలం గుర్తు పెట్టుకుని ఇంత నైపుణ్యంతో చక్కగా  కూర్చి చెప్పడం ఆయనకే సాధ్యమైన విద్య.  అన్నీ ఒక తాతగారు చెప్తున్న గొప్పల్లా అనిపిస్తాయి. కానీ అన్నీ నిజాలే.  

బాండ్ చెప్పే కథలు నిజమేనా అని – అభిమానులు చర్చించుకుంటారంట. ఆయన వర్ణించే, తానూ, తన తండ్రీ నాటిన చెట్ల దగ్గర నుంచీ, ఆయన తిరిగిన ప్రాంతాలూ, డూన్ చుట్టు పక్కల పల్లెలూ, ఎక్కిన కొండలూ, ఆయన చూసిన ఎలుగుబంట్లూ, అర్ధరాత్రి రోడ్ మీద నృత్యం చేసిన నక్కా, దొడ్లో కుక్కల్ని ఎత్తుకుపోయి తినేసే చిరుతా, అన్నీ నిజమే అని చెప్తారు.    

ఎప్పుడో చిన్నప్పుడు తనను పెద్దగా పట్టించుకోని (వివిధ కారణాల వల్ల – ఆయా సంరక్షణ లో పిల్లలు పెరగడం ఆంగ్లేయుల సంప్రదాయం) తనని స్వయంగా తన గుండెలో ఓ భాగం గా చూసుకున్న ఆయా. [ఆమె పేరేంటో తెలీదు. ఆమెకు పిల్లలు, కుటుంబమూ ఉన్నాయని తెలీని వయసు] ఆమె తోడిదే లోకం అన్న వయసులో ఆమె ‘హిందూస్తానీ’ లో కథలు చెప్పడం, భరించలేనంత అల్లరి చేస్తే తిట్టి, కొట్టి, అప్పుడు తానేడిస్తే, తనూ భరించలేక ఏడ్చేస్తుండే ‘ఆయా’ ని ప్రాణంగా పరిచయం చేస్తారు. బాల్య జ్ఞాపకాలు చాలా ముఖ్యమైనవి. ఒక మనిషి ని తీర్చి దిద్దడం లో అవెంత ప్రాముఖ్యత వహిస్తాయో తెలియాలి.  ఆమె కల్పనా శక్తి తనని ఎంత ప్రభావితం చేసిందో, ఆమె ప్రేమ ప్రభావం తనని ఎంత సజీవంగా ఉంచిందో చెప్తే చాలా బాగుంటుంది. అదే విధంగా ఎందుకనో తనను పెద్దగా ఇష్టపడని అమ్మమ్మ, ఆమె నిరాదరణ పూర్వక ప్రవర్తన, భావాల్ని దాచుకునే లోహం లాంటి గుండెని కూడా అతను మర్చిపోలేదు. 

క్లుప్తతకి పెద్ద పీట వేసే ఈయన లక్షకు మించిన పదాలతో రాసిన అతి పెద్ద పుస్తకం ఇది అని అంటారు. జోక్ !  కానీ బెంగగానో, ఒంటరిగానో, ఓడిపోయినట్టో అనిపిస్తే, ఇలాంటి పుస్తకం చదివితే, మనసు అంతా నిండిపోయి, చాలా ప్రశాంతంగా అనిపిస్తుంది. తల్లి విడిపోయాక, తండ్రి దగ్గర గడచిన తన జీవితం, తండ్రి జ్ఞాపకాలు, అతని అత్యద్బుత క్షణాలు. వాటిని చాలా హృద్యంగా రాస్తారు. పిల్లలు ఏర్పరచుకునే మానసిక అనుబంధాల్ని తప్పకుండా గుర్తించాలి అనిపిస్తుంది. వస్తువుల పట్లా, మనుషుల పట్లా, వారికున్న  ప్రేమనీ, తప్పకుండా గౌరవించాలి. తెలుగు లో కేవలం కొ.కు. రచనల్లోనే పిల్లల హృదయం, వారు బెంగ పెట్టుకోవడం, వారిని ఆదరించాల్సిన తల్లి దండ్రుల పాత్ర ని గురించీ చదివాను. 

రస్కిన్ బాండ్  1950 నుంచీ ఆయా నవలలు, జ్ఞాపకాలు, చిన్న కథలు, వ్యాసాలు, కవిత్వం, అన్ని వయసుల వారికోసం రాసారు. ఇప్పటికీ ఆయన పుస్తకాలు అత్యధికంగా అమ్ముడు పోతున్నాయి. 1999లో పద్మ శ్రీ, 2014 లో పద్మ భూషణ్ తో భారత ప్రభుత్వం ఆయణ్ణి సత్కరించింది.  మొదటి స్వాతంత్ర పోరాటంలో ఒక చర్చ్ లో ఊచకోతకు గురైన బ్రిటీష్ వారి కథ ఆధారంగా ఆయన రాసిన “A Flight of Pigeons” ను “జునూన్” అనే సినిమాగా  తీసారు. అది భారతీయ సినిమా రంగంలో ఓ ఆణిముత్యం.  తరవాత ‘సాత్ ఖూన్ మాఫ్’ ను కూడా ఆయన కథ ఆధారంగా తీసారు. జునూన్ నాకు చాలా చాలా ఇష్టమైన సినిమా. అది చూసాకే బాండ్ “కేవలం పిల్లల రచయిత’ అనే భావన వొదిలింది.  ఇప్పటికీ  రస్కిన్ బాండ్  రాస్తూనే ఉన్నారు.  How To Be A Writer, Harper Collins (Oct 2020),  తరవాత త్వరలో ఇంకో పుస్తకం విడదల కానుంది. 

ఈ కాలం పిల్లలకు పూర్తి విదేశీ లేదా పక్కా దేశీ పౌరాణిక, లేదా సాహసిక, (అభూత) కల్పనాత్మక సాహిత్యమే బహుశా దొరుకుతుంది. చరిత్ర, గురించి అయితే చాలా తక్కువ. కథలు ఏవైనా మంచివే. అవి మన లో ఆత్మని సజీవంగా ఉంచుతాయి. కొంచెం చరిత్ర, మానవ సంబంధాలు, పాత కాలపు విలువలు – వీటి గురించి బాండ్ రచనలు (కొన్ని సార్లు రెపెటీటివ్ గా అనిపిస్తాయి – అయినా సరే) చెప్పినంత హృద్యంగా ఎక్కడా చదవలేదు.  Blue Umbrella ని రాసింది రస్కిన్ బాండ్. ఇలాంటి కథలూ, సినిమాలూ,  పిల్లల లోకంలోకి మనన్ని తీసికెళ్తాయి. కష్టాలనుభవించే వారికి అవి దాటిపోయే వరకూ వాటి దయనీయత అంటుకోనే కోదు. అదీ జీవితం. 

ఇప్పటి రోజుల్లో పిల్లలకు, పూర్వ కాలపు పిల్లల్లాగే రకరకాల ఒత్తిళ్ళూ, బాధలు, పరుగు పందేలూ, పోటీలు. అయినా ఇప్పుడు ఉన్నంత ఆర్ధిక స్వాతంత్రం, భావ ప్రకటనా స్వాతంత్రం, తల్లిదండ్రుల తో సమానంగా మార్కెట్‍ను శాసించేంత “అధికార” స్వాతంత్రం ఎక్కువ.  వీళ్ళకు తెలీని కష్టాలు – తిండి లేకపోవడం, ఉండేందుకు వసతి దొరకకపోవడమూ – తన కుటుంబం ఎలా నడుస్తూందీ ఆలోచించాల్సి రావడం – వగైరా. వీరు కొన్నైనా రస్కిన్ బాండ్ లాంటి కథల్ని చదవగలిగితే, ముఖ్యంగా మనకి ఇప్పుడు బొత్తిగా అరుదయిపోయిన కబుర్ల లాంటి కథల్ని చదివితే, చెట్లనీ, పువ్వుల్నీ, మొక్కల్నీ, మేఘాల్నీ అభిమానించగలిగితే, లోకం సుభిక్షమైపోదూ! 

అందుకే   ” Lone Fox Dancing ”  హాయిగా – చదవొచ్చు, అన్ని వయసుల పిల్లల చేతా చదివించొచ్చు. ఇందులో అన్ని ఎమోషన్లలోనూ తేలి ఆడించొచ్చు.  రస్కిన్ అభిమాన్లకి పండగే.   కొన్ని ప్రాంతాల్నీ,  తాము అంతకు ముందు చదివిన కథల్లో పాత్రల్నీ వెతుక్కుంటూ చదువుతారు.  అవేమీ చదివి ఉండకపోయినా నిరపాయంగా చదువుకోవచ్చు.  మంచి మూడ్ లిఫ్టర్.  బాండ్ ఎంతసేపూ గతంలో మునుగుతూ, తేలుతూ, వరుస ఆత్మ కథల్లాంటి మెమువాలతో విసిగించేస్తున్నా సరే (విసుగేమీ ఉండదు) .. కొన్నిసార్లు కొన్ని  బావుంటాయంతే. 

మొదట ఈ పుస్తకం (2017) గురిించి  Senior Reading Racoons అనే ఫేస్ బుక్ గ్రూప్‍లో చదివి 2019 లోనే  కొన్నా,  2020 December లో మానాన్నగారి మరణం తరవాత జనవరి, 2021లో  నిస్పృహ నుండీ కోలుకోవడానికి చదివిన పుస్తకాల్లో ఒకటి. నాన్న మాకు చిన్నప్పట్నించీ  “చదవడం,  చదవగలగడం,”  అనే వెలలేని ఆస్తిని ఇచ్చేసి వెళ్ళారు. కష్టాలు ముంచెత్తినప్పుడు చదవడమే మమ్మల్ని ఆదుకుంటూ వచ్చింది. ఇక ముందు కూడా మంచి సాహిత్యం చదవడం ద్వారా గాయాల్ని పూడ్చుకోగలనని విశ్వాసం ఇచ్చింది ఈ పుస్తకం.

Some of my favorite Lines from the book : 

“For better or worse, we are all shaped by our parents.  My mother’s sensuality, I think, was stronger than her intelligence ; in me, sensuality and intelligence have always been at war with each other.  And I probably also inherited her unconventional attitude to life, her stubborn insistence on doing things that respectable people did not approve of – traits that she got from her father, a convivial character, who mingled with all and shocked not a few.  She must have been quite a handful for my poor father, bookish and intellectual, who probably wanted her to be a ‘Lady’.  But this was something that went against her nature.”

Closing lines :  “This is the evening of a long and fairly fulfilling life.  And it is late evening in Landour.  A misty, apricot light suffuses the horizon.  Down the village, the apricots are ripening.  A small boy brought me the fresh fruit this morning – still very sour, very tangy, but full of promise.  And if apricots could take precedence over missiles, the world would be full of promise too..

I am afraid Science and Politics have let us down. But the Cricket still sings on the window-sill. “

The Poem - Lone Fox Dancing 
As I walked home last night
I saw a lone fox dancing
In the bright moonlight,
I stood and watched,
Then took the low road, knowing
The night was his by right.
Sometimes, when words ring true,
I'm like a lone fox dancing
In the morning dew.”