తెలంగీ పత్తా – కథా పరిచయం

రాసి పంపిన వారు: వి.ఎస్.ఆర్.నండూరి

నేను ఈ మధ్య గ్రంధాలయంలో కథావేదిక ౨౦౦౫ కథల సంకలనం (జయంతి పబ్లికేషన్స్, హైదరాబాదు వారి ప్రచురణ). చదివాను. అందులో అఫ్సర్ వ్రాసిన “తెలంగీ పత్తా” కథ నన్ను ఆకట్టుకుంది. మిగిలిన ౧౭ కథలూ కూడా బాగున్నాయి. ఈ వ్యాసం ద్వారా “తెలంగీపత్తా” కథను తమ వెబ్ సైటు పాఠకులకు పరిచయం చేద్దామనుకుంటున్నాను.

కథా పరిచయం:
కథకుడు తెలంగాణాలోని ఓ మాదిరి పట్టణంలో దుకాణంలో సహాయకుడిగా పనిచేసుకొనే ముస్లిం యువకుడు. అతనికి ముస్లిం భాష, సంస్కృతి సంప్రదాయాలపై ఏవగింపు లేకపోయినా, ప్రత్యేకమైన ప్రేమ కూడా లేదు. తాను ముస్లింను కనుక ముస్లిమేతరులనుంచి, తెలుగు మాత్రమే మాట్లాడేవారి నుంచి ప్రత్యేక అస్తిత్వం కలిగి ఉండాలని అతను కోరుకోడు. కానీ అతని, భార్య, బంధువులూ అతని చుట్టూ ఉన్నమస్లిం సమాజం అలా కోరుకుంటూ ఉంటారు. వారంతా తన ప్రత్యేకతను మర్చిపోయి తెలుగుమాట్లాడేవారితో కలసిపోయిన కథకుడిని “తెలంగీపత్తా” అని వెక్కిరిస్తూ ఉంటారు. అయినా కథకుడు వాటిని లెక్క చేయడు. మతపరమైన అభిమానాలు ఆర్థిక దోపిడీలకు అడ్డురావని అతని అనుభవం. ముస్లింలకు ప్రత్యేక కాలనీగా ఉన్న ఖిల్లాలో కాక మామూలు కాలనీలో నివాసముంటాడు. తన కుమారులను కూడా మామూలు వాతావరణంలో పెంచుతూంటాడు. ఇదీ నేపథ్యం.

ఇంతలో బాబరీ మసీదు విధ్వంసం జరుగుతుంది. పసివాడైన కథకుని కుమారునికీ, తోటి ముస్లిమేతర స్నేహితులకీ కారణాలపై అవగాహనలేకుండానే అంతరం పెరుగుతుంది. ఇది మన ఊరు కాదు. మనం మన ఊరికి వెళ్ళిపోదాం అని కలవరిస్తూంటాడు. ఇదే అదనుగా తీసుకొని అతని భార్య ఖిల్లాలోకి నివాసం మార్చాలని ప్రయత్నిస్తుంది. ఎందుకు అనవసరంగా అనుమానాలు అంతరాలు పెరుగుతున్నాయో, ముస్లింగా తనకు భారత సమాజంలో ప్రత్యేక అస్తిత్వం అవసరమో కాదో అర్థంకాక కథకుడు బాధపడుతూండగా కథ ముగుస్తుంది.

తెలంగీ పత్తా.. అన్నీ ప్రశ్నలే, జవాబులిచ్చేదెవరు?

సాధారణపాఠకుడికి తెలియని కొత్తప్రపంచాన్ని(ఆలోచనా ప్రపంచాన్ని) తెలంగీపత్తా పరిచయం చేస్తుంది. సమాజంలో ప్రతి అల్పసంఖ్యాక వర్గానికీ తమ అస్థిత్వాన్ని కాపాడుకోవాలన్న తపన ఉండటం, దానికోసం వాళ్లు ప్రయత్నించడం సహజం. ప్రస్తుతం విదేశాంధ్రులు చేస్తున్న పని అదే కదా. కానీ వీరికీ, అధిక సంఖ్యాకులకూ ఉన్న మానసిక అంతరాలు శృతి మించకుండా అస్థిత్వ రక్షణాలోచనలు వెర్రితలలు వేయకుండా కాపాడాల్సిన బాధ్యత ప్రభుత్వానిది, దాన్ని నడిపే నాయకులది. ఒకరిపై మరొకరికి మానసికంగా నమ్మకం కలిగించి వారిలోని అభద్రతను పారద్రోలడం చాలా కష్టమైన విషయం. దాన్ని పదవీకాపాడుకొనే ప్రయత్నాలతోనే పొద్దుపుచ్చే నాయకులు చెయ్యలేరు. ఇక అల్పసంఖ్యాక వర్గ నాయకులకి వీరిని మానసికంగా అధికసంఖ్యాకులలో కలసిపోయేలా చూడాలనే ఆలోచనే పాపంలా కనిపిస్తుంది. స్వయంగా ఆపాదించుకున్న అంటరానితనాన్ని కొనసాగించడంలోనే వీరి నాయకత్వాలు నిలుస్తాయి. ఇది కేవలం ముస్లింలకు సంబంధించిన సమస్య కాదు. దళితులు, ప్రవాసులు, అన్ని చోట్లా అంతర్జాతీయంగా ఈ మనస్తత్వం కనబడుతుంది. గత అర్థ శతాబ్దిలో అన్ని వర్గాల మధ్యా ఈ అభద్రత తీవ్రంగా పెరుగుతోంది.

మనమంతా, మానవులంతా ప్రాథమికంగా ఒకటే. ఆర్థికావసరాల్లో నిజంగా ఆదుకొనేందుకు ప్రయత్నించేవాడే స్నేహితుడు. అలా ఆదుకోవడానికి ఆ వ్యక్తిలో అలాంటి బుద్ధి ఉండాలి. ఫలానా కారణం మనం వాళ్లతో కలవకూడదు. వేరు అని చెప్పే నాయకులలో అత్యల్పశాతం తమ అనుచరులను ఆర్థిక అవసరాల్లో బేషరతుగా ఆదుకొనేందుకు సిద్ధంగా ఉంటారు. ఈ కఠోర వాస్తవాలను అర్థం చేసుకొనేంత పరిణితి, విద్య సగటు అల్పసంఖ్యాకులలో ముఖ్యంగా ముస్లింలలో, దళితులలో లోపించింది. దురదృష్టవశాత్తు రాజకీయ కారణాలు, పొరుగు దేశాల జోక్యం ముస్లిం సమాజంలో అభద్రతను పెంచి పోషిస్తున్నాయి. మసీదు సంఘటన, పేలుళ్ళకు కారణమా? పేలుళ్ళు, మసీదు సంఘటనకు కారణమా అనేది అనవసరమైన చర్చ. మొత్తం మీద అంతరాలు పూడ్చలేనంతగా పెరుగుతున్నాయనేది చేదు నిజం. విద్యాస్థాయి, ఆర్థిక భద్రత ఎక్కువగా ఉన్న ప్రవాసులలో వర్గచైతన్యం కొంత నియంత్రణలో ఉండటం గమనించవచ్చు.

ఒక భయంకరమైన నిశ్శబ్దాన్ని, చీకటిని, రాబోతున్న ప్రమాదాన్ని పాఠకుల ముందుంచడంలో అఫ్సర్ అద్భుతంగా సఫలీకృతులయ్యారు. కానీ సామాన్యులు భయంకరమైన వాస్తవాలు ఎదురైనప్పుడు అంతకన్నా భయంకరంగా ప్రతిస్పందిస్తారు. అఫ్సర్ వ్రాసిన కథను చర్చకు పెడితే రెండు వర్గాలు ఒకరినొకరు కనీసం ఏడాదిపాటు విమర్శించుకొనేందుకు సరిపడా మేత అందులో ఉంది. అయితే కథానాయకుడు చేతకానివాడులా, పరిస్థితుల ముందు దిక్కుతోచనివాడులా నిలబడటం నాకు నచ్చలేదు. అతనున్న ఆర్థిక పరిస్థితులలో ఆలా చేయడం కష్టమని రచయిత అలా వదిలేసారేమో? కనీసం ఊహల్లో అయినా లేకపోతే మా అబ్బాయిని బాగా చదివిస్తాను. ఈ అనవసర భయాలు సోకని ప్రపంచానికి నీదే ఊరు అని అదగని చోటుకు పంపుతాను అని ఒక నిర్ణయం తీసుకున్నట్లు చూపితే బాగుండేదేమో? శిల్ప పరంగా కథకు వంక పెట్టాల్సింది ఏమీ లేదు. ఉద్దేశ్యంలోనే( ముగింపుని పాఠకుడికి వదిలెయ్యడం) కొద్దిగా ఇబ్బంది అనిపించింది. ఇలాంటి అయోమయపరిస్థితులలో (ఇదేమీ కథానాయకుడి వ్యక్తిగత సమస్య కాదు) రచయిత సూచనప్రాయంగా అయినా సమస్యకు పరిష్కారం సూచిస్తే బాగుంటుందని నా విశ్వాసం.