నాకు నచ్చిన కవిత – మరువపు పరిమళాలు

మానవుడికి ఉన్న ఒక అధ్భుతమైన సౌలభ్యం   భావవ్యక్తీకరణ.  అది మామూలు పదాలతో చేసే వచనమైనా, సున్నితమైన పదజాలంతో ఎన్నో అర్ధాలు చెప్పే కవిత్వమైనా, చంధస్సుతో కూడిన పద్యాలైనా..  రచయిత తన భావాలను, ఆలోచనలను పాఠకులకు ఎలా అందించగలడు అనేది అతని ప్రతిభపై ఆధారపడి ఉంటుంది. అందరూ అన్నీ చేయలేరు. ఒక్కోకరికి ఒక్కో ప్రత్యేకత ఉంటుంది. అందులోనే వారు రాటుదేలి వాసికెక్కుతారు. అలాటి ఒక అందమైన , అద్భుతమైన భావవ్యక్తీకరణ – కవిత్వం.

నాలో ఎన్నో ఆలోచనలు, అనుభూతులు. వాటిని పంచుకుని , చర్చించాలంటే నేను ఎన్నుకున్న సులువైన మార్గం వచనం. వచనమైనా, కవిత్వమైనా ఎలా పడితే అలా చెప్పలేము. ప్రతీదానికి ఓక నియమం, శైలి ఉంటాయి. మనసులోని ఆలోచనలను అలా నదీ ప్రవాహంలా రాసుకుంటూ పోవడమే వచనం ప్రత్యేకత. దానికి అడ్డు, అదుపూ ఉండదు దూరమెంతో కూడా తెలీదు. కాని కవిత్వంలో ఆ భావావేశమనే నదీ ప్రవాహాన్ని అందమైన నురగలలో బంధించి కవితలా ఇవ్వడం అంత ఆషామాషీ కాదు. అలవాటైతే మాత్రం ఆ కవి భావావేశం అలలై అలా పరుగులెత్తుతూనే ఉంటుంది. ఒక చిలిపి తగాదా ఐనా, వానజల్లు చేసే అల్లరి కాని,  నీటిలో ఈదే చేపపిల్లను చూసినా సరే ఆ అనుభూతిని కవితలో బంధించక తప్పదు.

మామూలుగా నాకు కవితలు చదివే అలవాటు అస్సలు లేదు. చదివితే అర్ధం కావని కాదు. నా ఆలొచనలు అంత సున్నితంగా ఉండవు. ఆ పదాలను చదివి ఆ రచయిత చెప్పాలనుకున్న భావాన్ని వెలికితీసి ఆనందించే ఓపిక లేకపొవడం ముఖ్యకారణం. కాని నిజాన్ని ఒప్పుకోక తప్పదు. కొందరి రాతలు చూసి ప్రభావితమైనట్టే ఒక వ్యక్తి రాసే కవితల వల్ల కాస్తో కూస్తో నాలో చలనం కలిగి వాటిని  చదివి అర్ధం చేసుకుని ఆస్వాదించగలిగే మార్పు వచ్చింది. ఆ వ్యక్తి మనకందరికీ తెలిసిన ఉష. మరువం బ్లాగులో ఎన్నో ఎన్నెన్నో ఆలోచనలు, భావనలు, అనుభూతులు అందమైన కవితల రూపంలో పొందుపరిచారు. ఒక సంఘటనను ఇంత అందంగా చెప్పవచ్చా అని ఎన్నోసార్లు ఆశ్చర్యపోయాను. ఇలా ఎందరో రాసి ఉండవచ్చు. నాకు తెలీదు. కాని నేను చదివిన ఉష కవితలలో కొన్నింటిని మరువలేకుండా ఉన్నాను. ఉదాహరణకు..

అవునసలు ఆకాశమే అందమైన అతివ ఎందుక్కాకూడదు?
తననిచూసి పుడమి తరుణి ఉడుక్కోవటం ఎందుకవకూడదు?
పర్వాతాలు పైకి ఎదిగేది ఆ ఆకసాన్ని అందుకోవాలని ఎందుక్కాకూడదు?
తరువులు పైకి సాగేది ఆ మగువ మీదికెగబ్రాకాలని ఎందుకనుకోకూడదు?
వెన్నెలలు తన వయ్యారిమేని ఛాయలు, చుక్కలు తన జడపూలు ఎందుక్కాకూడదు?

అతివలను ఆకాశంలో సగం అంటారు కదా.కాని అసలు ఆకాషమే అతివ ఎందుకు కాకూడదు అని ఎన్ని కారణాలు చెప్పారో ఉష. నిజమే కదా ఎందుకు కాకూడదు అని ఆ కవిత చదివిన వారందరికీ అనిపించకమానదు.

ఇంద్రాది ఆది దేవతలే స్త్రీలోలులైనా, ఎవరది ఎత్తిచూపింది?
“యత్ర నార్యస్తు పూజ్యంతే రమంతే తత్ర దేవతాః”
అని ఆర్యోక్తి అంటూ ఆడవార్ని భ్రమింపచేసారేమో?
ఆత్మవంచన వదిలి సాంప్రదాయం ఆడదాని గోడు వింటుందా?
ఆమె ఆత్మగౌరవం ఈ విఫలపూజల కన్నా మిన్న అని ఒప్పుకుంటుందా?

ఆది పరాశక్తి తన మూలస్థానం వదిలిరావాలా?
తన అంతర్గతశక్తి నేటి మగువ తానే వెలికితీయలేదా?
తరిమి తరిమి తన శత్రువుని మట్టుబెట్టలేదా?
తన వృత్తీ, ప్రవృత్తీ చాటిచెప్పుకోలేదా? తన మేధస్సు నిరూపించలేదా?

అబల అన్న సమాజాన్ని ఆమె మాత్రమే మార్చాలి అంటూ ఈ కవితలో  యుగాలుగా  ఆడవాళ్లకు జరుగుతున్న అన్యాయాలు, వాటిని ఎలా ఎదుర్కోవాలి అనే అంశాన్ని చాలా భావగర్భితంగా, ఆవేశంగా చెప్పినా ఆలోచింపజేస్తుంది.

ప్రేమలో పడినవారికి సర్వం అందంగానే కనిపిస్తుందంటారు. అందుకే అలవోకగా కవితలు రాసేస్తారా?? కాదేమో. ప్రకృతిలోని అందచందాలు మనసారా వీక్షించి, అనుభూతి చెంది. అందమైన కవితలా ప్రకటిస్తే ఎలా ఉంటుంది?? వసంతాగమనంతో ప్రకృతి అంతా పులకరించిపోతుంది. పచ్చగా మారుతుంది. ప్రతి మొక్క, పువ్వు , మొగ్గ పరవశంతో ఎన్నో అందాలు సంతరించుకుంటాయి.

పచ్చల పతకం నిలువు దొపిడీగా మొక్కుకుందేమో
పిచ్చి నా చిట్టి మొక్క అనుకున్నానే
ఆ మొక్కే చిలకలా నవ్వింది
పచ్చనాకు పట్టు పావడతొడుక్కుని.

అందుకేనేమో ఆకసాన అదో అందం
గాలి గొల్లడు మళ్ళీ మళ్ళీ తోలుతున్నా,
మత్తు వీడని నల్ల మబ్బు మేకపిల్లలు
ఒళ్ళు విరిచి దొల్లిగింతవేసినట్లు.

చిన్నారి మొక్క పచ్చపావడా తొడుక్కుంటే అందమైన ఆకాశంలో గాలి గొల్లవాడిలా ఉంటే మబ్బులేమో మేకపిల్లలైపోయాయి కవయిత్రి ఊహలలో. ప్రతీ చెట్టూ,పుట్టా, ఆకు,  మొక్క,పువ్వు కాయ, వాన వలపు, కాదేది కవితకనర్హం.

అందుకే చిన్ని కవితలలో అనంతమైన భావాన్ని బంధించి అందిస్తున్న ఉషకు ధన్యవాదాలు. మరువం పేరుకు తగ్గట్టే తెలుగు బ్లాగ్లోకంలో సువాసనలు వెదజల్లుతుంది అనడంలో అతిశయోక్తి లేదు.