Hillbilly Elegy: A Memoir of a Family and Culture in Crisis – J.D.Vance

వ్యాసకర్త: Naagini Kandala
*****************
అమెరికాలోని మారుమూల Appalachia ప్రాంతాలకు చెందిన వారిని హిల్ల్బిల్లీస్ గా వ్యవహరిస్తారు. తమ ప్రాంతపు సంస్కృతి మూలలను వదిలిపెట్టకుండా తమ కట్టుబాట్ల మధ్యనే ఆధునిక జీవనవిధానానికి సమాంతరంగా బ్రతికే వీరి జీవన శైలిలో మార్పుకు, అభివృద్ధికీ చోటు లేదు. ఆధునికతకు, నాగరికతకు ఆమడ దూరంలో ఉండే వీరి సంస్కృతిలో దేశం పట్లా, కుటుంబం పట్లా విలక్షణమైన అంకితభావంలాంటి కొంచెం మంచితో పాటు, తమకంటే భిన్నంగా ఉన్న దేనినీ ఆమోదించలేని బోల్డంత చెడు కూడా కనిపిస్తుంది. అది భాష కావచ్చు, వ్యవహార శైలి కావచ్చు, మరేదైనా కావచ్చు. ఈ హిల్బిల్లీస్ ప్రపంచాన్ని శాసించే సూపర్ పవర్ దేశమైన అమెరికా పౌరులైనా కూడా వీరి జీవనగతిని శాసించే శాసనాలు వేరు. సామాజిక చైతన్య లోపంతో అక్షరాస్యతకు దూరంగా పేదరికం, విడాకులు లాంటి సమస్యలతో పాటు డ్రగ్స్ కు బానిసలై బయట ప్రపంచంతో సంబంధం లేకుండా బ్రతికే వీరి జీవన విధానమే వేరు. అటువంటి సంక్లిష్టమైన సమాజం నుండి వచ్చిన 31 ఏళ్ళ J.D.Vance కథే ఈ Hillbilly Elegy.

జాతి గురించి మాట్లాడేటప్పుడు మన వొకాబులరీ సహజంగా మేనిఛాయను దాటి ముందుకు వెళ్ళదు. నల్లజాతీయులు, ఆసియన్లు, తెల్లజాతీయులు లాంటి వర్గీకరణ విస్తృతంగా జాతిని చర్చించేటప్పుడు బాగానే ఉన్నా, ఏళ్ళతరబడి ‘పేదరికం’ కుటుంబ సంప్రదాయంగా ఉన్న తమ తెల్లజాతీయుల శ్రామికవర్గం గురించి తెలుసుకోవాలంటే వారి సంస్కృతి లోతుల్లోకి వెళ్ళి పరికించాలంటారు వాన్స్. వారి ముందు తరాలు Southern slave ఎకానమీ లో రోజువారీ కూలీలు, కౌలుదార్లు, బొగ్గు కార్మికులు, మిల్లు వర్కర్లు. అమెరికన్లు వారిని హిల్ల్బిల్లీస్, రెడ్ నెక్స్, వైట్ ట్రాష్ అని ముద్దుగా పిలుచుకుంటారు. కానీ రచయితకు వారు ఇరుగుపొరుగు, స్నేహితులు, కుటుంబం.

“నా పేరు జే.డీ.వాన్స్. నేను ఒక కన్ఫెషన్ చేద్దామనుకుంటున్నాను. ఈ పుస్తకం ఉనికే నా వరకూ చాలా అసంబద్ధంగా అనిపిస్తుంది. జీవితంలో నేనేదో అసాధారణమైనది సాధించానని ఈ పుస్తకం రాయట్లేదు. ఇది రాయడం వెనుక కారణం, నేను చాలా సాధారణమైనదాన్ని సాధించాను” అంటూ తన కథను మనకు చెప్పడం మొదలు పెడతారు వాన్స్. తనలాంటి సామాజిక వర్గం నుంచి వచ్చినవారికి అతి మామూలు విషయం కూడా ఎండమావితో సమానమేనంటారు. Ohio స్టీల్ టౌన్ లోని Rust Belt లో Middletown లోని ఒక పేదకుటుంబంలో జన్మించిన వాన్స్ డ్రగ్స్, నిరక్షరాస్యత, అనాగరికతల నడుమ సంక్లిష్టమైన మానవ సంబంధాల మధ్య పెరిగినా కూడా జీవితంలో ఒక గౌరవప్రదమైన స్థానాన్ని చేరుకోవడానికి తన గొప్పతనం,నైపుణ్యం కారణాలు కాదనీ, ప్రతి దశలోనూ తనకు చేయూతనందించిన తన మనుషులేననీ చెప్పడం గమనార్హం. అమెరికన్ డ్రీమ్, ఇది ప్రపంచంలో ఏ మూల నున్న వారికైనా ఒక కలైతే అమెరికా పౌరులకు మాత్రం హక్కు. కానీ తమ జాతి వారు ఆ దేశవనరుల్ని, ఉద్యోగావకాశాల్ని అందిపుచ్చుకోలేకపోతున్నారంటే అందుకు ఒబామానో, బుష్ నో, క్లింటన్ నో నిందించడం సరికాదనీ, దానికి కారణం తమ సంస్కృతిలో ఉన్న లోపాలేననీ గ్రహించడం, వాటిని వ్యక్తిగత స్థాయిలోనే సరిదిద్దుకోవడం అవసరమనీ అంటారు వాన్స్.

ఈ మెమోయిర్ లో రాజశ్రీ వారి హిందీ సినిమాలోలా బోల్డన్ని పాత్రలుంటాయి. కారు సీట్ల క్రింద లోడెడ్ గన్స్ పెట్టుకుని తిరిగే వాన్స్ అమ్మమ్మ-తాతలు (Mamaw, Papaw), వారి ముగ్గురు పిల్లలు- Jimmy, Bev (వాన్స్ తల్లి), Lori, వారి వారి కుటుంబాలు, వాన్స్ తల్లి పలు వివాహాల ఫలితంగా వీరి కుటుంబంలో వచ్చి చేరిన ఇతర సంతానం, అక్క Lindsay, కజిన్స్.. ఇలా లెక్కలేనంతమంది ఉన్నప్పటికీ సంబంధ బాంధవ్యాల్లో లోపించిన స్థిరత్వం చిన్నతనం నుండీ వాన్స్ వ్యక్తిత్వం మీద చూపించిన ప్రభావాలన్నీ అతనిలో ACE (adverse childhood experiences) కి కారణమవుతాయి. అరుచుకోవడం,కొట్టుకోవడం, దొంగతనాలు వారి ఇళ్ళల్లో సర్వసాధారణం. మానసిక పరిపక్వత రాకమునుపే ఇంట్లోంచి పారిపోయి వివాహాలు చేసుకోవడం, సంతానాన్ని కనడం, దాని ఫలితంగా బాధ్యత తెలీకుండానే డ్రగ్స్ బారిన పడటం, అలాగే పిల్లల్ని పెంచడం, పర్యవసానం పిల్లల్లో అభద్రత, ఆత్మన్యూనతలు పెంపొందించడం.. హిల్ల్బిల్లీ సంస్కృతిలో కొన్నేళ్ళుగా తిరుగుతున్న ఈ చక్రంలో కేవలం వాన్స్ మాత్రమే భాగం కాదు.. ఈ కథ ప్రతి హిల్ల్బిల్లీ బాల్యానికీ దర్పణం పడుతుంది. డ్రగ్స్ కు బానిసగా మారిన వాన్స్ తల్లి Bev, ఆమెకున్న క్లిష్టమైన వైవాహిక సంబంధాలూ వాన్స్ ను అతని అమ్మమ్మ, తాతలకు సంరక్షణలో పెరిగేలా చేస్తాయి. తమ సంస్కృతి నరనరాల్లో నింపిన నిరాశావాదాన్ని ప్రక్కకు నెట్టి వాన్స్ తన గమ్యాన్ని చేరుకోవడమే ఈ కథ.

హిల్ల్బిలీ సంస్కృతిలో హీరోలు లేరు. వాట్సాప్ ఫార్వర్డ్స్ లోను, ఈవెనింగ్ న్యూస్ లోను వచ్చే రూమర్స్ ను నిజమని నమ్ముతారు. అమెరికా ఆరాధించిన ఒబామాను కూడా ఈ హిల్ల్బిల్లీస్ అనుమానంగా చూస్తారు. 2008 నాటికి వీరిలో కొందరు జార్జ్ బుష్ కు ఫాన్స్ అయితే మరికొందరు బిల్ క్లింటన్ ను ఇష్టపడ్డారు. అయినప్పటికీ వీరిలో ఎక్కువ శాతం క్లింటన్ ను దిగజారుతున్న అమెరికా నైతిక విలువలకు ప్రతినిధిగానే చూశారు. ఇలా వీరి ఆలోచనా సరళి మోడరన్ అమెరికాకు పూర్తిగా భిన్నం. సహజంగా ఎక్కడైనా ఒక సంస్కృతి విచ్ఛిన్నమవ్వడానికి కారణాలేమిటి అని ఆలోచిస్తే ఆ నెపాన్ని పాలకవర్గాల మీదకు తోసేసి సౌకర్యంగా చేతులు దులుపుకోవడం పరిపాటి. సామాజిక చైతన్యం అనేది ముందుగా వ్యక్తి నుంచి మొదలవ్వాలి గానీ ప్రభుత్వ వైఫల్యాలని నిందిస్తూ కూర్చుంటే పర్యవసానాలు ఏ విధంగా ఉంటాయో ఈ మెమోయిర్ ద్వారా ప్రపంచానికి చెప్పాలని ప్రయత్నించారు వాన్స్. ఈ పుస్తకం The Glass Castle, My name is Lucy Barton లాంటి మెమోయిర్స్ ని తలపించింది. ఇందులో J.D.Vance బాల్యం మానవ సంబంధాల్లో ‘స్థిరత్వం’ ప్రాముఖ్యతను గుర్తుచేస్తుంది. Upward mobility దిశగా తనను తాను నిరూపించుకోవాలని చేసే ఈ ప్రయాణంలో ఎదుర్కున్న ఆటుపోట్లను కళ్ళకు కట్టినట్లు వివరించారు వాన్స్. Racial prism లో తమ భావాలను వడపోతపోసేలోపే సామజిక వర్గం, కుటుంబ వ్యవస్థ అనేవి పేదల జీవితాల మీద చూపించే ప్రభావాన్ని విస్తృతంగా చర్చించారు. అమ్మమ్మ (Mamaw) పెంపకంలో Yale లా స్కూల్ పట్టా పుచ్చుకున్న వాన్స్ ఉషా చిలుకూరి అనే ఒక తెలుగు అమ్మాయిని వివాహం చేసుకున్నారు.

తల్లి పలుమార్లు విడాకులు, వివాహాలతో విసిగిపోయిన వాన్స్ తన బాల్యంలోని చేదునీ, అభద్రతా భావాల్నీ హాస్య ధోరణిలో చెప్తూ-
By the time we returned to Mamaw Blanton’s house, I was more upset about the dog than about losing father number two.

“Yeah, my legal father’s last name is Hamel. You haven’t met him because I don’t see him. No, I don’t know why I don’t see him.

We found this letter hilarious: One of my parents had already faced a prosecution of sorts and hardly possessed any walking-around liberty, while the other was sufficiently off the grid that “summoning” him would require some serious detective work.

Gail reminded me that dogs were a lot of work and that my family (read: my mother) had a terrible history of getting dogs and then giving them away.

I just felt uncomfortable around her. To sleep in her house meant talking to husband number five, a kind man but a stranger who would never be anything to me but the future ex–Mr. Mom.

హిల్ల్బిల్లీ పిల్లల స్కూల్ టీచర్ పిల్లల తల్లితండ్రుల గురించి మాట్లాడుతూ:
“They want us to be shepherds to these kids. But no one wants to talk about the fact that many of them are raised by wolves.”

క్రమశిక్షణ, కష్టపడే తత్వం లోపించిన తమ సంస్కృతిలోని లొసుగుల్ని గురించి చెప్తూ:
We talk about the value of hard work but tell ourselves that the reason we’re not working is some perceived unfairness: Obama shut down the coal mines, or all the jobs went to the Chinese. These are the lies we tell ourselves to solve the cognitive dissonance—the broken connection between the world we see and the values we preach.

What separates the successful from the unsuccessful are the expectations that they had for their own lives. Yet the message of the right is increasingly: It’s not your fault that you’re a loser; it’s the government’s fault.

వాన్స్ అమ్మమ్మ చెప్పిన కథ-
Mamaw often told a parable: A young man was sitting at home when a terrible rainstorm began. Within hours, the man’s house began to flood, and someone came to his door offering a ride to higher ground. The man declined, saying, “God will take care of me.” A few hours later, as the waters engulfed the first floor of the man’s home, a boat passed by, and the captain offered to take the man to safety. The man declined, saying, “God will take care of me.” A few hours after that, as the man waited on his roof—his entire home flooded—a helicopter flew by, and the pilot offered transportation to dry land. Again the man declined, telling the pilot that God would care for him. Soon thereafter, the waters overcame the man, and as he stood before God in heaven, he protested his fate: “You promised that you’d help me so long as I was faithful.” God replied, “I sent you a car, a boat, and a helicopter. Your death is your own fault.” God helps those who help themselves. This was the wisdom of the Book of Mamaw.

పుస్తకం నుండి మరికొన్ని:
Some people may conclude that I come from a clan of lunatics. But the stories made me feel like hillbilly royalty, because these were classic good-versus-evil stories, and my people were on the right side. My people were extreme, but extreme in the service of something—defending a sister’s honor or ensuring that a criminal paid for his crimes. The Blanton men, like the tomboy Blanton sister whom I called Mamaw, were enforcers of hillbilly justice, and to me, that was the very best kind.

Destroying store merchandise and threatening a sales clerk were normal to Mamaw and Papaw: That’s what Scots-Irish Appalachians do when people mess with your kid. “What I mean is that they were united, they were getting along with each other,”

Mamaw and Papaw ensured that I knew the basic rules of fighting: You never start a fight; you always end the fight if someone else starts it; and even though you never start a fight, it’s maybe okay to start one if a man insults your family. This last rule was unspoken but clear.