తొవ్వ ముచ్చట్లు – జయధీర్ తిరుమల రావు

7 Comments

1. 

   వురుపుటూరి శ్రీనివాస్

   July 24, 2014 at 7:09 am

   Reply

   @ పవన్ సంతోష్

   విషాదమే. కాదనను. ఆదరణ కరువయ్యాక, అన్నం పెట్టలేకపోతున్నప్పుడు కళలు, కౌశలాలు ఎంతకాలం మిగిలి ఉంటాయి? కొత్త నైపుణ్యాలు, కొత్త విద్యలు నేర్చుకోక తప్పని పరిస్థితి ఉంది కదా ఇప్పుడు? అంత బాగా చెప్పలేకపోతున్నాను కానీ మనం పెట్టుకునే బెంగ వల్ల ప్రయోజనం ఉండదేమో అని అనిపిస్తుంది.

   శ్రీనివాస్

2. 

   పుస్తకం.నెట్

   July 23, 2014 at 10:34 pm

   Reply

   Comment on FB, by Ramarao Kanneganti. Re-sharing it here:

   ****************************************************************************************

   With apologies for writing in English.

   I have not read the original book — the review makes it interesting enough to get the book.

   A few points that I found interesting:

   1. Any society that lasts long creates a set of art forms that enrich that society, creates cultural cohesion, and supports the perpetuation of that culture. It is no wonder that the most art forms that we are familar with are the ones that comes from the days of land lords and rural gentry. The industrialization is recent and as such has not given rise to new art forms, yet.

   2. With the current rapid changes, since there is a great deal of interaction with the world, there is every temptation to co-opt (or copy) those art forms. That is why reality TV rules; that is why these myriad dance programs rule. And, since they are rooted in different traditions (the traditions where they were originally conceived), they appear alien to us.

   3. There is not much point in ranting about hybrid movies. Movies are alien; we tried Indianizing them by fusing with Indian drama. That did not work well, unfortunately. Might as well get with the program and try building a hybrid culture on that foreign medium.

   4. Lot of knowledge become irrelevant, unfortunately. For example, my dad would calculate the seasonal wages per person by averaging per day, per acre, per person — all that could easily be done by calculator, or a spread sheet. Our lives are already augmented with modern scientific instruments, starting with electricity. So, some of the things these ancient groups could do are not going to be relevant. It is important that we reinvent what we can do.

   5. There is an implicit understanding (which actually I agree with) in the author’s book: the confluence of culture and caste. That is there are certain castes that have been doing certain tasks for years, almost making it an art form. Are we throwing the baby with the bath water by not acknowledging the role of caste? Or, disallowing people to take pride in their caste?

   Anyways, there are two other books that I find relevant related to this topic:

   http://www.bartleby.com/200/sw4.html — Tradition and Individual talent. The conflict between traditions and innovation. Written the traditionalist Eliot, who was the epitome of modernism.

   http://www.amazon.com/Collapse-Societies…/dp/0143117009 — There is a discussion about caste system, professions, industrialization. I am not going to spoil the fun by telling you who the murderer is .

   1. 

      Halley

      July 24, 2014 at 12:48 pm

      Thanks for the book references .. will check them out.
      Am glad you spoke about the role of technology. One of the topics that continue to interest me is the history and philosophy of technology. This book has been lying on my to-read list from some time. I think it is a fantastic work. Do check this if you haven’t already – http://en.wikipedia.org/wiki/Technics_and_Civilization

3. 

   వురుపుటూరి శ్రీనివాస్

   July 23, 2014 at 7:35 pm

   Reply

   హేలీ,

   ఇది రాసింది మీరే అనుకుంటాను. 🙂

   చావు పాటల గురించి చదివినప్పుడు నేను ఇటీవలే చూసిన అంత్యక్రియల సంఘటన ఒకటి జ్ఞాపకం వచ్చింది. గంగిరెద్దుల వాళ్ళు వచ్చారు. ఆ ఇంటిముందున్న స్థలంలో అంతా గుండ్రంగా నిలబడితే, నడుమన గంగిరెద్దూ, దాన్ని నడిపించే వాడు, గంగిరెద్దు దవడల మధ్య మెడకాయనిరికించి శవంలా వేలాడే మరొకతను… ఓ పదిహేన్నిమిషాల పాటు చూసి ఉంటానేమో… కులం పేర్లూ అవీ తెలియవు కానీ దహన సమయంలో ఇంకెవరో వచ్చి, పోయినవారి గురించి మంచిమాటలు పాటలాగా చెప్పారు. అదంతా కొత్త, నగరాల్లో ముప్పావు జీవితం గడిపిన నాకు. అదంతా చూసినప్పుడు ఆశ్చర్యం కలిగింది. I was just an outsider looking on, curiously.

   ఇవన్నీ వెళ్ళిపోతాయంటే నాకేమీ నాస్టాల్జిక్ బాధ కలగదు. విచ్ఛినమవుతున్న పాత వ్యవస్థలోని మనుషులు కొత్త తీరులకి అలవాటవలేక నలిగిపోతారేమోనన్న బాధ ఉంటుందంతే. కొత్త వ్యవస్థలు రూపొందని దశ గురించి ప్రస్తావించారు మీరు. సంధి దశ. ఎంతకాలం ఉంటుందో! కానీ కాలం మళ్ళీ వెనక్కి వెళ్ళదు కదా…

   శ్రీనివాస్

   1. 

      Purnima

      July 23, 2014 at 9:58 pm

      అవును ఆర్టికల్ రాసింది హేలీనే. నేను చేసిన పొరపాటువల్ల పేరు కనిపించలేదు. – పూర్ణిమ

   2. 

      pavan santhosh surampudi

      July 23, 2014 at 10:34 pm

      మూలాలుగా కాదు సరికదా కనీసం ప్రదర్శనశాలలోని వస్తువులుగా కూడా అవి మిగలకుండా వెళ్ళిపోవడం నిజంగా విషాదం కాదంటారా?

   3. 

      Halley

      July 24, 2014 at 9:30 am

      వురుపుటూరి శ్రీనివాస్ గారూ, భలే గుర్తు పట్టారే !
      ఇవన్నీ వెళ్ళిపోతాయంటే నాకేమీ నాస్టాల్జిక్ బాధ కలగదు. – మీకు బాధ కలగకపోవచ్చును . బాధ పడే వాళ్ళ పరిస్థితి ఏమిటి? వారికి కొత్త వ్యవస్థ చూపించే ప్రత్యాన్మయం ఏమిటి . “One might see ‘modernisation’ in India as a movement from the context-sensitive to the context-free in all realms: an erosion of contexts, at least in principle” అని రాసారు ఏ.కే.రామానుజం గారు ఒక వ్యాసములో. మనము వదిలించుకొనే ప్రతీ context వెనుకా ఒకటీ లేదా అంతకంటే ఎక్కువ కులాల జీవన చిత్రాలు ఉంటాయి మన దేశం విషయంలో .
      మీరు “I was just an outsider looking on” అని అన్నారు, ఆ విషయానికి సరే మీరు దేనికి insider అవుతారు? ఆ ప్రశ్న ఉదయిస్తే అప్పుడు తెలుస్తుంది అనుకుంటాను ఈ “తొవ్వ ముచ్చట్ల” ఘోష అంతాను.
      “కొత్త తీరులకి అలవాటవలేక నలిగిపోతారేమోనన్న బాధ” – ఇది survival of the fittest వంటి ఆలోచనల తాలుకా బాధ లాగా ఉన్నది .
      “కానీ కాలం మళ్ళీ వెనక్కి వెళ్ళదు కదా…” – కాలం ముందుకి వెళ్తుందా లేదా వెనక్కి ముందుకి వెళ్తూ ఉంటుందా అసలు కాలం స్వరూపం ఏమిటి అన్న ఆలోచనతో మొదలు పెడితే మనము చాలా మార్చుకోవాల్సి వస్తుంది నేటి మన జీవన విధానంలో మన ఆలోచనలలో .