వ్యాసం రాసి పంపినవారు: సింధు
“అక్కా, చలం ‘మైదానం’ movie గా వచ్చిందా?”
అక్క : లేదనుకుంటా..
నే : సరే.
అక్క : ఐనా ‘మైదానం’ తీస్తే movie మొత్తం censor ఐపోతుంది.
నే : నిజమే..
అక్క అన్నది అక్షరాలా నిజం.
“గుడిపాటి వెంకటాచలం”, ‘అచలం’ అంటే “స్థిరమైనది” అని అర్థం. ఇష్టం లేకపోతే “స్పందన లేనిది” అని కూడా అనొచ్చు. బహుశా ఆ అవకాశం ఇవ్వటం ఇష్టం లేకే చలం గారు ‘అ’కారాన్ని పక్కనపెట్టారేమో. చలం ప్రతి రచనా, ఆయన “స్పందించే మనసు”కి అద్దం. ప్రతి కథలోని వర్ణనా చెబుతుంది, ఆ మస్తిష్కం ప్రకృతి చిత్తరువుల కాన్వాసులకు అడ్డా.
చలం రాతలకీ, ఊహల చిత్రాలకీ, censor లేదు. అసలు sense యే లేదనేవాళ్ళున్నారు. కానీ ఆ విమర్శ, ఆయన కథలకీ, కథనానికీ మాత్రమే వర్తిస్తుంది. వాటి మూలమైన “faith in womanhood” కి కాదు. రంగనాయకమ్మ గారు అన్నట్టు, చలం కథలని, అవి పుట్టటానికి కారణమైన ఆనాటి సాంఘిక అచారాలు, పరిస్తితుల దృష్టిలోనే అర్థం చేసుకునే ప్రయత్నం చేయాలి.
భారతదేశం ఉష్ణప్రాంతం, బహుశా భవిష్యత్‌లో జనాభా మరియు నేర నియంత్రణలో భాగంగా పుస్తకాలని కూడా censor చేయాల్సి రావొచ్చు. ఇప్పటికే cinemaలకి ఉన్నాయి. central లో ఒకటి మళ్ళీ! movieలో hero, heroineలు కొత్తకొత్త తిట్లు తిట్టుకుంటుంటే వినలేక చెవులు మూసుకుని cut చెయ్యటం మర్చిపోతూంటారు. కథకి అవసరం కాకపోయినా, ఆకర్షణకి అవసరం ఐతే ఏదైనా Ok…
గొప్ప విషయం ఏంటంటే, ‘విధి’కి మాత్రమే censor లేదు. కానీ దాన్ననుసరించి నడిచే ప్రపంచం మాత్రం censor కావాలనుకుంది. సభ్యసమాజానికి అన్నీ అవసరమే.. బహుశా విధికి censor ఉండుంటే, “‘మైదానం’ సంభవమే” అని చచ్చినా నమ్మేదాన్ని కాదు. నేను చూసిన మైదానం రాజేశ్వరిది కాదు. ఐనా రాజేశ్వరి అనే అనుకుందాం. చాలామందిలాగే, తల్లిదండ్రులతో జీవించే చలాకీ అమ్మాయి. ఊళ్ళోకి ఎవడో వచ్చాడు. వామనుడు మూడడుగుల నేల అడిగినట్టు, ఇంటి వసారా చాలు పడుకోవటానికన్నాడు, వ్యాపారం చేసుకుంటూ, రాజి కుటుంబానికి తల్లో నాలుకయ్యాడు. రాజి తల్లి అతన్ని “అన్న” అంది, అతనూ అంగీకరించి రాజీకి మావయ్య అయ్యాడు. అచ్చంగా మైదానం మావయ్యలానే వక్రబుద్ధివాడు అని తెలుసుకునేసరికి, కుటుంబం పరువు అతని చేతుల్లోకి వెళ్ళిపోయింది. తన తల్లితో అతనికి అక్రమసంబంధం, చేతకాని తండ్రి, ఊళ్ళో ఇదొక open secret.. మింగలేని, కక్కలేని పరిస్థితి. తను పెద్దదయ్యేసరికి మామగారి కొడుకొకడు దిగాడు. వ్యాపారం చేసుకోవటానికి వచ్చాడనుకున్నారు అందరూ. ఉన్నట్టుండి, తనకి అతనితో పెళ్ళి చేయాలనుకుంటున్నారని తెలిసి, అర్థరాత్రి గోడ దూకి పారిపోబోయి దొరికిపోయింది. అవమానకరంగా మావయ్య, కాబోయే భర్త, చేయిచేసుకున్నారు. తల్లీ తండ్రీ నోరెత్తితే ఆ కాస్త పరువూ మిగలని పరిస్థితి. కానీ వీధిలో అన్నయ్యావాళ్ళు దేవుళ్ళలాగా కర్రలతో మీదకి ఉరికి తండ్రీ కొడుకుల్ని చావచితక్కొట్టారు. ఆవాళ్టికి గొడవ సద్దుమణిగింది కానీ ఆ రాజీ తలరాత మారలేదు. అతనితోనే పెళ్ళయింది, చేసేదేమీ లేక కాపురం చేసి, పిల్లల్ని కని, సాకింది.. పై సంఘటన జరిగే నాటికి నాకు ఆరేళ్ళు. అంటే దాదాపు 17 సం||లు క్రితంది. ఈ పదిహేడో సంవత్సరం మళ్ళీ తన పేరు విన్నాను. తన “అమీర్”ని తీసుకుని ఊరువదిలి వెళ్ళిపోయింది. ఆ ఫలానా “అమీర్”, చిన్నప్పుడు చాలామందితోపాతు నన్ను ఎత్తుకుని ఆడించిన ఒక అన్నయ్య. అందుకే వినగానే బాధపడ్డాను.
అమ్మ గుడికి వెళితే అమ్మాయ్ వాళ్ళ నాన్న కనిపించి, “పిల్లల్ని వదిలేసి పోయిందమ్మా” అన్నాడట. ” ఇష్టంలేదు మొర్రో అని ఊరంతా వినపడేలా తెగేసి చెప్పినా ఈ చెవిటిసంత వినలేదు ఆవాళ. ఇన్నాళ్ళు ఓపికపట్టి, ఇప్పుడు ఆ వ్యభిచారాన్ని వదిలించుకుంది. అసలు ఇన్నాళ్ళుండటమే తన తప్పు. ఐనా పిల్లల తండ్రేం చావలేదుగా, ఎందుకంట అంత బెంగ” అనేశాను high speedగా.
అమ్మ shock!!
నేను మాట్లాడింది న్యాయం కాదని నాకు తెలుసు. sympathy చూపించటానికి ఆ అమ్మాయేమీ అన్యాయమైపోలేదిప్పుడు. తన సుఖం తాను చూసుకుంది. కానీ ఇష్టం లేని పెళ్ళి చేసినవాళ్ళని విమర్శించటం నా target. ఎవరి జాగ్రత్త వాళ్ళది!
చలం “మైదానం” మొదటిసారిగా 1981లో ముద్రించబడిది [నేను చదివిన పుస్తకం ప్రకారం], ఆనక దశాబ్దం ముగిశాక అంటే 1991-92లో అమ్మాయ్ జీవితంలో మొదటి సంఘటన జరిగింది, ఆ తర్వాత పదిహేడు సంవత్సరాలకి మలుపు తిరిగింది. ఐతే ఇక్కడ “మీరా” అనే పాత్రే లేదు. దీనికి సమకాలీనంగా జరిగిన మరో అమ్మయి కథ చప్తాను. ఐతే, ఇవి వాస్తవంగా జరిగాయి, వక్రీకరణ కానీ, అభూతకల్పన కానీ ఏమీ లేదు.
ఈ అమ్మాయిది, తల్లిదండ్రులు కుదిర్చిన, ఇష్టపడి చేసుకున్న వివాహం, మధ్యతరగతి జీవనం, ఆడ సంతానం, పిల్లలు పెద్దవాళ్ళవుతున్నారు, అంతా happy.. ఇంతలో భర్త ఆరోగ్యం చెడింది, వెనకేసుకున్న సొమ్ము కరిగిపోయింది, ఆనక అతని ప్రాణం పోయింది. తన కాళ్ళపై తను నిలదొక్కుకునే ప్రయత్నం చేసి, గెలిచింది. కొన్నాళ్ళకి చిత్తం చలించి, bank డబ్బులన్నీ draw చేసుకుని వెళ్ళిపోయింది తనని మార్చిన అతనితో..
భర్త లేని లోటు, కుటుంబ భారం, ఇలా కారణాలు అనేకం కనిపిస్తాయి. బంధువులు తన ఆచూకీ తెలుసుకుని వచ్చి, “పిల్లల” గురించి నిలదీశారు. “ఇష్టమైతే పెంచండి, లేకపోతే చంపేయండి” అంది.
ఇప్పుడు చెప్పిన రెంటిలో.. అమ్మాయిల తప్పు ఖచ్చితంగా ఉంది. చలం గారి రాజేశ్వరికి సంతానం లేదు, వీళ్ళకి సంతానం ఉంది, అంతే తేడా. రంగనాయకమ్మగారు ” చలం స్త్రీవాదం” లో ” ఒకవేళ అలా వెళ్ళిపోయిన స్త్రీకి పిల్లలు ఉంటే వాళ్ళ బాధ్యత ఆమే తీసుకోవాలి” అన్నారు. భర్త మీద అనాసక్తి వల్లో, ప్రియుడికి ఆకర్షితురాలయ్యో. రాజేశ్వరి అమీర్ తో వెళ్ళిపోయింది, అయినా, తన వల్ల గర్భవతి అయితేనే, అమీర్ తన sadism ప్రదర్శించాడు. అలాంటిది, రాజేశ్వరికే సంతానం ఉండి ఉంటే, అమీర్ దగ్గర వాళ్ళ గతేం కాను?? అయినా, ప్రియుడి కోసం, సంతానాన్ని మట్టుబెడుతున్న వార్తలు ఎన్ని చూడటం లేదు. కాబట్టి అది ప్రమాదకరం.
చలం మైదానంలో ప్రకృతి నచ్చినా కథ, పాత్రలు, ప్రవర్తన, ఎంతమాత్రం నచ్చవు. ఇప్పటిదాకా నేను చెప్పింది అసంభవం కాదు అని మాత్రమే, సమర్థనీయం అని కాదు. అందులోని పాత్రలది వట్టి చపలత్వం, శారీరక సుఖాన్వేషణలా సాగుతుంది కథ. ఆమె అతడిని ఎంత ముద్దు చేసినా, వాడెంత గారాలు పోయినా, అతడు మరో స్త్రీకి ఆకర్షితుడై తన బుద్ధి చూపించుకుంటే, అతనికి సాయపడి ఆమె తన దౌర్బల్యాన్ని ప్రదర్శించింది. “దీదీ” అని పిలుస్తూనే తనని ఆకర్షించిన మీరా కి లొంగిపోయి, తన చపలత్వాన్ని మరోసారి నిరూపించుకుంది.
చచ్చినంత మాత్రాన “అమీర్” acceptable కాదు.
నేరం మీదేసుకున్నంత మాత్రాన “రాజేశ్వరి” అజరామర ప్రేమికా కాదు.
ఐతే, ఇది ఒక ఆవేశంలో, స్పందన లేని భర్తలకి ఊడిగం చేస్తూ బానిసత్వం నెరుపుతూ, పాతివ్రత్యమని మురిసిపోయే సమాజాన్ని గట్టి దెబ్బ కొట్టటానికి చలం చేసిన ప్రయత్నం. నేను అనుకోవటం, అప్పటికే ఇలాంటి “వెళ్ళిపోవటాలు” ఎన్నో చూసి, వాళ్ళ సంతోషాన్ని ఊహిస్తూ చేసిన రచన కావచ్చు. అయితే, కథా గమనం మాత్రం పరమ అస్థవ్యస్థం.
శ్రీకాంత్
http://bhava-nikshipta.blogspot.com/search?updated-max=2009-06-22T17%3A54%3A00%2B05%3A30&max-results=4
Naa samiksha
sindhu
mee abhinandanalaku naa dhanyavaadaalu, vatsayanudi “kamasutra” nenu chadavaledandi, kanee, pustakalaki censor anatame ooha, maximum jaragadu. okavela bhavishyat lo alanti board emaina erpatu ayite, prastutam cinema censoring unnanta adhvanam gane untundi ani naa bhaavana. censoring ante kevalam nirlajja poorvakamaina, vikruta bhasha pooritamaina sex rachanalu ani kadu naa uddesam.. paalakee neellakee teda teliyani teenage vayasu vallani influence chesi vaallapai dushprabhavam choopagaligedi dennaina, edaina jati leda vyavasthanu toolanaade content nu tolaginchatam censoring lo bhagame. mana kharma koddee adi sakramam ga jaragaka, kevalam censor aindi ante, oho boothu content teesesi untaaru ane alochanaki alavatu paddam, leda, alavatu chesaru {censor vaare!!}..
devalayala pai boothubommalenduku ani nenu prasninchaledu.. chalam gaare tappu ani nenu analedu, kaanee maidanam kathaa gamanaanni nirdvandvam ga vimarsinchaanu. naaku sambandhinchinantavaraku, stree purushulu prakriti lo samanam, vaariki samana hakkule untaayi, samaana baadhyatalu kuda untayi.. rajeswari chesina ade pani, mana kalla eduruga oka magavadu cheste appreciate chestama? nenayite cheyanandi.. kabatti, nenu alanti katha gamanaanni vyatirekinchatam jarigindi.
samajam lo manchi tallule leru, maatritvam chanipoyindi ani nenu analedu. nannu kooda oka maatrumoorte kannadi. ala anakundaane annaanu anatam amaanusham. samajam antha ilane undi ani nenu ekkada cheppane ledu. ila kooda jarigindi ani cheppaanu,. indulo generalization ekkadaa ledu.. maidanam ane ooha janita kathanaaniki vaastavamga jarigina sanghatanalakee polika cheppatam lo tappemee ledu.
satyam
చలం ఒక మహోన్నతమైన రచయిత .అంత తేలికగా అర్ధం కాదు ఆయన రచన.నాకు ‘ అరుణ’ అన్నిటికన్నా నచ్చిన పుస్తకం .అందులో ఎన్నో వాక్యాలు కొటేషన్స్ గా వాడవచ్చు .ఒక స్త్రీ జీవితం, ఆమె పురుషులకిచ్చే జాలి లాంటి కరుణ ,మెర్సీ,ఇంకా భూమాత ఈ మానవాళికి ఇచ్చే వరాలు ,వాన,పంటలు ,ఫలాలు,ఇవన్ని కలగలిపి ” అరుణ” ..
మరొక masterpiece “అమీనా”..
నేను ఎన్నిసార్లు చదివానో అన్ని సార్లు ఏడిచిన సందర్భాలు ఉనాయి.
ఇప్పటికి బజారులో బక్కచిక్కిన 10-12 ఏళ్ళ ఆడపిల్ల ల లో ameena కనిపించి కన్నీళ్లు వస్తాయి.
అమీనా లో, సమాజం లో మనకున్న కట్టుబాట్లు ,మధ్య నలిగే జీవితాలు, బీదరికంలో అగచాట్లు, ఆడపిల్లల నిస్సహాయత అన్ని
బాధామాయమయిన ప్రపంచం కన్నీళ్లు పెట్టిస్తాయి .
చలం అభిమానులు అందరు అరుణ,అమీనా తప్పక చదవాలి.
ఉంటాను, మిగతా మరోరోజు.